Zaciski sprężynowe są zazwyczaj wykonane z paska stali sprężynowej, przyciętego tak, że jedna strona ma wąski występ wyśrodkowany na końcu, a druga strona ma parę wąskich występów po obu stronach. Końce tych występów są następnie wyginane na zewnątrz, a pasek jest zwijany, aby utworzyć pierścień, z wystającymi wypustkami zachodzącymi na siebie.

Aby użyć zacisku, odsłonięte wypustki są dociskane do siebie (zwykle za pomocą szczypiec), zwiększając średnicę pierścienia, a zacisk jest nasuwany na wąż, poza część, która będzie nałożona na zadzior. Następnie wąż jest zakładany na zadzior, zacisk jest ponownie rozszerzany, nasuwany na część węża nad zadziorem, a następnie zwalniany, ściskając wąż na zadziorze.

Zaciski tego typu są rzadko używane do wysokich ciśnień lub dużych przewodów, ponieważ wymagałyby nieporęcznych ilości stali, aby wytworzyć wystarczającą siłę zacisku i byłyby niemożliwe do użycia przy użyciu tylko narzędzi ręcznych. Są powszechnie używane w samochodowych przewodach układu chłodzenia o średnicy kilku cali, na przykład w większości chłodzonych cieczą Volkswagenów

Zaciski sprężynowe są szczególnie odpowiednie do ciasnych lub niewygodnych miejsc, w których inne typy zacisków wymagałyby narzędzi dokręcających stosowanych pod wąskimi i potencjalnie niedostępnymi kątami. To sprawiło, że są one szczególnie popularne w zastosowaniach takich jak komory silnika samochodowego i do zabezpieczania połączeń zadziorowych w chłodzeniu wodnym komputerów.