Zaciski sprężynowe są zazwyczaj wykonane z paska stali sprężynowej, przyciętego tak, aby jedna strona miała wąski występ na środku końca, a druga strona miała parę wąskich występów po obu stronach. Końce tych występów są następnie wyginane na zewnątrz, a pasek jest zwijany w pierścień, z wystającymi wypustkami zachodzącymi na siebie.

Aby użyć zacisku, odsłonięte wypustki są dociskane do siebie (zazwyczaj za pomocą szczypiec), zwiększając średnicę pierścienia, a zacisk jest nasuwany na wąż, poza część, która będzie miała miejsce na kolcu. Następnie wąż jest zakładany na kolc, zacisk jest ponownie rozszerzany, nasuwany na część węża nad kolcem, a następnie zwalniany, ściskając wąż na kolcu.

Zaciski tego typu są rzadko stosowane do przewodów wysokiego ciśnienia lub przewodów o dużych rozmiarach, ponieważ wymagałyby nieporęcznych ilości stali, aby wytworzyć wystarczającą siłę zacisku, i byłyby niemożliwe do użycia tylko przy użyciu narzędzi ręcznych. Są one powszechnie stosowane do przewodów układu chłodzenia w samochodach o średnicy kilku cali, na przykład w większości chłodzonych cieczą Volkswagenów.

Zaciski sprężynowe są szczególnie przydatne w ciasnych lub trudno dostępnych miejscach, gdzie inne rodzaje zacisków wymagałyby użycia narzędzi zaciskowych pod wąskimi i potencjalnie niedostępnymi kątami. Dzięki temu stały się one szczególnie popularne w zastosowaniach takich jak komory silnika samochodowego oraz do zabezpieczania połączeń zaciskowych w układach chłodzenia cieczą komputerów PC.